Nie wiem, czy w ogóle bym się podjęła takiej wyprawy. Jako, że wyznaję zasady nie żałować własnych decyzji i w pełni ponosić ich konsekwencje to chyba nie miałabym czego w życiu zmieniać. Po prostu dzięki tym wszystko błędom i wpadkom jestem mądrzejsza o doświadczenia i ten fakt niesamowicie doceniam. Życie w innej epoce byłoby niesamowicie ciężkie, bez dorobku, z przeświadczeniem "wyprzedzania swojej epoki" .

Dla mnie w ogóle idea podróży w czasie jest bezcelowa. Wystarczy przecież zmienić jeden szczegół, a można zrobić ogromne straty... Na prostym przykładzie. Gdyby mój ojciec nie zginął w wypadku, nie miałabym siostry (czysto genetycznie szanse były niewielkie, moja młodsza, po prostu byłaby facetem)

Nie próbowałabym zmienić biegu historii. Jedno bym naprawiła, ale ile przy okazji spieprzyła? Za duże ryzyko.
Nie próbowałabym też zmienić mojego życia. Nie twierdzę, że nie popełniałam błędów. Pewne sprawy rozwiązałabym inaczej, może podjęłabym inne decyzje. Ale na tym etapie życia mogę stwierdzić, że nie było źle. Mówiąc kolokwialnie, nie dałam dupy.
Najbardziej kusząca wydaje się podróż w przeszłość tak ot. Ale gdyby to miała być droga bez powrotu, nie wiem czy bym się odważyła. Najbardziej korci mnie średniowiecze, zwłaszcza późne. Tyle że był to okres w którym śmierć czyhała na każdym kroku. Jak nie epidemia czerwonki, to dżuma albo ospa. Albo wojna. Albo najazd Tatarów. Albo śmierć w wyniku powikłań po skaleczeniu. Współczesny człowiek jest zbyt sterylny żeby przetrwać w tamtych czasach.

Bukiś, aż za dobrze pamiętam tych ludzi i te czasy^^ a mieszkam w jednym i tym samym miejscu odkąd skończyłam 2 latka, więc zmiana otoczenia nie wchodzi w rachubę

Ostatnio edytowany przez Zehel (2013-03-05 20:29:55)

Zawsze uważałam, że chciałabym cofnąć czas- wielokrotnie. Przeczytałam ten post i nagle uświadomiłam sobie, że nigdy w życiu! Szczerze mówiąc przeraziło mnie, że nie mogłabym wrócić do tego co mam, do rodziny, do dzieci. Zdałam sobie sprawę, że naprawiając "coś" popsuję tak naprawdę wszystko.
Wszystko co przeżyłam, chwile dobre i złe, moje uczynki- również te dobre i złe, doprowadziły mnie do miejsca, w którym jestem teraz, w którym mam wszystko czego mi trzeba i nie zamieniłabym tego na nic innego.

Błędy popełnione ileś lat temu, zdające się być wtedy katastrofą, dziś nie mają znaczenia- czas naprawdę leczy rany. W pewny momencie życia mamy już zbyt wiele do stracenia, by zdecydować się na cofanie czasu.

wcqaguxa napisał:

Czemu akurat dzisiaj po południu o tym myślałam? To jest straszne.

Czy w ogóle podejmujesz się takiej podróży?
Podejmę się podróży, niestety. Powinno się pogodzić ze swoimi błędami, ale ja wciąż nie potrafię.
Czy spróbuję zmienić historię? Moją historię? O tak. Muszę naprawić pewien błąd, który popełniłam.

Tak, spróbuję zmienić moje życie. Potrzebuję tylko roku, to niedużo. Test gimbazjalny jeszcze przede mną.

A teraz wracam do meritum. Cała podróż odnosiłaby się właśnie do tej osoby. Bo popełniłam wiele błędów, nie byłam szczera z samą sobą, musiałabym chociaż spróbować zrobić wszystko, co tylko możliwe, by mieć czyste sumienie. Bo zawsze czakam o parę sekund za długo i te parę sekund jest moją zgubą.

Jeżeli uważasz, że trzeba coś naprawić- spróbuj to zrobić bez cofania czasu, jeśli się nie uda- zaakceptuj to, za dwadzieścia lat nie będzie to miało już takiego znaczenia. Taka rada starej baby

Gdyby to miała być krótka wycieczka w czasie, taki powiedzmy urlop, wybrałabym średniowiecze tak jak Archeoziele.

Dzięki Bukimi za ten post, uświadomił mi co mam i co jest najważniejsze. Teraz idę przytulić wszystkie moje kochane Mordki, znowu powiedzą, że matka zwariowała.

Ostatnio edytowany przez cornellka (2013-03-17 10:06:38)

cornellka napisał:

Zawsze uważałam, że chciałabym cofnąć czas- wielokrotnie. Przeczytałam ten post i nagle uświadomiłam sobie, że nigdy w życiu! Szczerze mówiąc przeraziło mnie, że nie mogłabym wrócić do tego co mam, do rodziny, do dzieci. Zdałam sobie sprawę, że naprawiając "coś" popsuję tak naprawdę wszystko.
Wszystko co przeżyłam, chwile dobre i złe, moje uczynki- również te dobre i złe, doprowadziły mnie do miejsca, w którym jestem teraz, w którym mam wszystko czego mi trzeba i nie zamieniłabym tego na nic innego.

Błędy popełnione ileś lat temu, zdające się być wtedy katastrofą, dziś nie mają znaczenia- czas naprawdę leczy rany. W pewny momencie życia mamy już zbyt wiele do stracenia, by zdecydować się na cofanie czasu.

wcqaguxa napisał:

Czemu akurat dzisiaj po południu o tym myślałam? To jest straszne.

Czy w ogóle podejmujesz się takiej podróży?
Podejmę się podróży, niestety. Powinno się pogodzić ze swoimi błędami, ale ja wciąż nie potrafię.
Czy spróbuję zmienić historię? Moją historię? O tak. Muszę naprawić pewien błąd, który popełniłam.

Tak, spróbuję zmienić moje życie. Potrzebuję tylko roku, to niedużo. Test gimbazjalny jeszcze przede mną.

A teraz wracam do meritum. Cała podróż odnosiłaby się właśnie do tej osoby. Bo popełniłam wiele błędów, nie byłam szczera z samą sobą, musiałabym chociaż spróbować zrobić wszystko, co tylko możliwe, by mieć czyste sumienie. Bo zawsze czakam o parę sekund za długo i te parę sekund jest moją zgubą.

Jeżeli uważasz, że trzeba coś naprawić- spróbuj to zrobić bez cofania czasu, jeśli się nie uda- zaakceptuj to, za dwadzieścia lat nie będzie to miało już takiego znaczenia. Taka rada starej baby

Gdyby to miała być krótka wycieczka w czasie, taki powiedzmy urlop, wybrałabym średniowiecze tak jak Archeoziele.

Dzięki Bukimi za ten post, uświadomił mi co mam i co jest najważniejsze. Teraz idę przytulić wszystkie moje kochane Mordki, znowu powiedzą, że matka zwariowała.

Cóż, masz rację. Prędzej dochodzę do takich samych wniosków, tylko czasem mam chwilę słabości, raz na parę miesięcy. Na ogół staram się nie razić swoim, cóż, gimbusiarstwem tudzież młodym wiekiem, z którego takie właśnie posty wynikają.

Co mam do naprawienia? Spieprzyłam wszystko dokumentnie, w dodatku mam refleks korespondencyjnego szachisty, więc nie mam nawet o co mieć pretensji, w dodatku on już znalazł tą "poważną" "miłość" "swojego życia".

Na co dzień akceptuję to wszystko - ineczej chyba musieliby mnie zamknąć w pokoju bez klamek Tylko czasem przychodzą takie refleksje, bo trwam w trochę większym zawieszeniu niż zwykle.

Dzięki za radę, i za uwagę

Bukimi, nie czytałeś ostatnio "Proroka z ósmej B" Kubratowa?

Jako dziecko / nastolatka często marzyłam o powrocie do przeszłości. Bo "wiedziałabym co się stanie, nie popełniłabym tego samego błędu drugi raz". Teraz już nie. Jasne, kilka rzeczy mogła bym lepiej poprowadzić. Nie jestem "kobietą sukcesu" i raczej już nią nie będę. Ale kocham moje życie takie jakim jest.
Teraz tak naprawdę jest tylko jedna rzecz która mnie męczy, sprawa utraconej przyjaźni. Niby na co dzień to nie boli, ale ciągle to wraca w snach więc coś chyba mam na psychice z związku z tą sprawą. Dopóki nie miałam dziecka, cofnęłabym się, by to naprawić, ale teraz kiedy jestem matką, nie było by o tym mowy. Bo nie miałabym gwarancji że odzyskam syna, w ogóle czy odzyskam moje obecne życie, dom, partnera. Za dużo mam do stracenia rzeczy, które są ważniejsze od najpiękniejszej przyjaźni sprzed lat.