Mój brat zachwalał tę grę. Głównie za niecodzienne podejście do tematu i wymóg użycia mózgu (coraz rzadziej się to zdarza w grach).
Ja niestety nie miałam okazji pograć. A co do artykułu no to cóż, Newsweek był kiedyś świetnym czasopismem. Ale obecnie poziom idzie regularnie w dół. Dąży do Faktu.

Tisz, właśnie wszyscy, którzy widzieli ten tekst mówią, że chyba gry nikt w redakcji na oczy nie widział. Najwyżej tyle, co na youtubie zobaczyli. To nawet nie była recenzja, tylko atak na zarabianie na wojnie.

Jest całość tekstu http://imgur.com/a/mRaff

I kolejne wypunktowanie bzdur, tym razem w Polityce http://technopolis.polityka.pl/2014/uwa … -newsweeku

Jeszcze wczoraj pojawiła się odpowiedź autora tekstu, że on jest porządnym dziennikarzem stawiającym trudne pytania (określone przez twórców TWoM jako żenujące), a wszyscy, którzy na niego naskoczyli, to debile bez szkoły i nie rozumieją przekazu.

Edycja: Wklejam tekst odpowiedzi autora na list otwarty z jednego z linków z mojego pierwszego posta

Szanowni Państwo,
poznajmy się – to ja, autor artykułu z ostatniego “Newsweeka”, który tak Was wkurzył, że od wielu godzin ślecie mi dziesiątki maili. Serdecznie dziękuję wszystkim za poświęconą mi uwagę, za komentarze mądre, mniej mądre, a nawet za te kompletnie durne. Autorów części listów muszę też rozczarować – macie błędne informacje na temat profesji, jaką parała się moja mama ;-)

Zacznę jednak od wyjaśnienia. Znam “This War of Mine” nie tylko ze słyszenia. Spędziłem z nią dwa dni pisząc ten tekst i choć nie jestem wielbicielem gier, nawet ja w te dwa dni zauważyłem, że to coś nowego, wartościowego, wartego odnotowania. Tekst w tygodniku opinii nie jest jednak przeznaczony wyłącznie dla fanów gier. Mój artykuł nie jest więc recenzją, bo po pierwsze – nie znam się na grach, więc nie mogę i nie chcę ich oceniać. Po drugie – kto szuka recenzji, znajdzie je w licznych serwisach z recenzjami, a nie w tygodniku opinii.
Dlaczego więc zabrałem głos w sprawie “This War of Mine”? Bo to fenomen wykraczający daleko poza Wasze gamingowe podwórko. To pierwsza polska gra, która poruszyła poważne, bolesne tematy i to w sposób, który przyciągnął uwagę nawet osób, które na co dzień nie ekscytują się graniem. A przy okazji – dlaczego mielibyśmy to zlekceważyć – wielki sukces komercyjny.

Spędziłem sporo czasu na rozmowach z twórcami gry, którzy tłumaczyli mi po co zajęli się tak trudną tematyką i dlaczego potraktowali ją właśnie tak, a nie inaczej. Rozmawialiśmy o inspiracjach, języku, ścieżce muzycznej, nawet kresce grafiki. Tylko po to, aby zrozumieć intencje autorów, a nie po to, żeby się na nich wyżyć lub poszukać taniej sensacji, jak sugerujecie.
Rozmawiałem z autorami gry także po publikacji i być może zaskoczę Was – nie czują się ani zaatakowani, ani obrażeni, ani nawet niezrozumiani. Wiedzą, że podjęli kontrowersyjny temat i że nie każdemu takie ujęcie może przypaść do gustu. Więcej – rozumieją, że nie każdemu może się podobać sama obecność tak bolesnej tematyki w grze komputerowej. Po prostu pięknie się różnimy. Niektóre moje pytania ich zaskoczyły, ale niektóre – jak choćby tę prowokację z Auschwitz – uznali za inspirujące. Uczciwie przyznali np., że nie mają prostego wyjaśnienia, dlaczego opowieść o ludziach skazanych na testowanie własnego człowieczeństwa w jakimś anonimowym mieście wydaje im się mieścić jeszcze w granicach dobrego smaku, ale ta sama opowieść osadzona w obozie zagłady będzie już naruszeniem tabu.

Mój tekst jest nie o grze, lecz właśnie o kulturowym tabu, które świadomie naruszyli twórcy “This War of Mine”. Zgadzam się z nimi, gdy mówią, że jeśli wolno było o okropnościach wojny opowiadać Goyi, Remarque’owi, Borowskiemu, Capie czy wreszcie Spielbergowi, Stone’owi i Polańskiemu, to wolno również im.
Jasne, że wolno. Ale w takim razie wolno też zapytać ich o sposób, w jaki to robią, o sens takiego zabiegu i o jego bilans. Po premierze “Szeregowca Ryana” Spielberg, wybitny w końcu reżyser, tłumaczył się jak uczniak amerykańskim weteranom z tego, jak pokazał wojnę i co chciał przez to osiągnąć – bo również naruszył tabu. Ja zapytałem o to samo ludzi, którzy zrobili doskonałą grę i dostałem interesujące odpowiedzi. Co w tym złego?

Nie znam wojny z bliska. Wy też jej nie znacie, bo zakładam, że nie jesteście z pokolenia Kamieni na Szaniec. Spytałem więc kogoś, kto jej doświadcza teraz kilkaset kilometrów od naszej granicy. Czy uważa, że w grze da się oddać choćby w części skalę i naturę ludzkich emocji w obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa – bo właśnie takie zadanie postawili sobie twórcy “This War of Mine” projektując ten wirtualny poligon to testowania człowieczeństwa? Odpowiedź znacie, o ile przeczytaliście tekst, bo mam wrażenie, że niektórzy moi krytycy ograniczyli się do przeczytania listu na tej stronie.
Oczywiście, że w tej grze stajemy co chwila przed dylematami typu: “czy opatrzyć niezbyt głęboką ranę koledze, z którym dzielimy schronienie, mimo że przed nami ostra zima i został nam jedynie jeden skrawek bandaża?” Sęk w tym, że zgadzam się z moim ukraińskim rozmówcą. Odpowiedź na takie pytanie udzielona znad komputera, w ciepłym domu, z herbatką w zasięgu ręki, jest niczym innym jak tylko zabawą. Jeśli wierzycie, że w ten sposób dowiedzieliście się czegoś o sobie, bo “tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono” to wybaczcie, ale nie mamy o czym rozmawiać.

Wbrew temu, co pisze autorka listu otwartego, nie kreuję się na obrońcę moralności. Ani przez chwilę nie twierdzę też, że gra propaguje bestialstwo i znieczulicę – choć bez trudu w internecie można znaleźć dowody na to, że nie wszyscy gracze zrozumieli o czym naprawdę jest “This War of Mine”. Jak wiecie, zapytałem zresztą o to wprost Pawła Miechowskiego i dostałem wyważoną odpowiedź, którą zacytowałem w tekście. Całkowicie się z nim zgadzam: twórca nie odpowiada za to, w jaki sposób odbiorcy interpretują jego dzieło, to raczej sposób wykorzystania tego dzieła świadczy o odbiorcy.
Jako ktoś, kto przed “This War of Mine” po raz ostatni grał w pierwszą część Diablo ;-) cieszę się też czytając w liście, że “granie nie jest synonimem bezrefleksyjnej rozrywki.” Grajcie w “This War of Mine”, to bez dwóch zdań świetna robota mądrych facetów, którzy wzięli się za trudny temat
Ale nie dziwcie się, że są też na świecie ludzie, którzy zastanawiają się czy ludzkie cierpienie w ogóle nadaje się na temat rozrywki.
Serdeczne pozdrowienia,
Marek Rabij

PS. Drogi Warmanie23, słowo “sprzeniewieżyć” pisze się przez to drugie “rz”, a “tródny” łatwiej napisać chyba przez “u”.
Pozdrowienia dla wychowawczyni.

Ostatnio edytowany przez Mahmurluk (2014-12-05 16:33:15)