Mahmurluk napisał:

Inna rzecz, że wydawnictwa też doją ile mogą i zmiany w książkach są kosmetyczne, ale trzeba kupić nowe wydanie, bo zmienili dwa zdjęcia, przestawili kolejność ćwiczeń, a cała książka jest zrobiona tak, żeby pisać w niej, a nie w zeszycie.

Nie zapomnij o pomarańczowej opasce "nowa podstawa programowa" i bardziej świecącym papierze Trzeba nie trzeba- to akurat jest kwestia podejścia samych rodziców. Jakby całą klasą powiedzieli, że nie będą płacić 10 razy tyle tylko za 2 inne obrazki i kredowy papier, to nauczyciel by nie miał wyjścia. No ale widać tutaj wymyślona na potrzeby opisana w artykule matka zachowuje się nie przymierzając jak typowa modelka na wybiegu, tudzież Januszowa na mszy w niedzielę- "niech inni widzą, że mnie stać!". Stąd się biorą te torby za 5 stówek z atestami z Chin, co roku "nowe podstawy" i inne tego typu absurdy. Czyste prawo popytu i podaży.

Bo to jest to, że każdy rocznik musi (kuffa MUSI!) mieć nowy zestaw książek, bo inaczej wszystko trzaśnie. Ja aż do liceum miałem większość książek po starszym bracie i jakoś równie dobrze się z nich nauczyłem.

Choć jak raz dostałem lufę z matmy, bo kilka zadań policzyłem inną metodą... co z tego, że wynik dobry? Nie ta metoda, więc to nie z tej książki i laczek.

A wiecie, co jest najlepsze? Będąc w szpitalu, również tam była szkoła (znaczy podstawówka i gimnazjum). Mało kto miał te same książki i... mimo różnic też dało się z tego całą watahę uczyć. A że ktoś musiał kilka działów przeskakiwać? Spoko, przyjdzie czas, to się do tych pominiętych wróci. I żaden z nauczycieli nie lamentował, że nikt nie ma identycznego zestawu podręczników.

Bo jak się chce, to się da.

A przez tyle czasu było tak pięknie - Nauczyciele znali podręczniki na pamięć, lecieli dział po dziale, jak co rok, a teraz co? wszyscy się gubią.

Tisz- to już po prostu dawno zmieniło się w paradę pod hasłem "kto jest bardziej dziany". Tylko po co? Torbę miałem kupioną na targu, kosztowała coś koło 90zł, przetrwała całe gimnazjum i technikum. Książki kupowałem na szkolnej giełdzie co roku i jakoś uczyłem się tego samego, co ci z nowymi. Piórnik dorwałem w jakiejś czystce w sklepie papierniczym za całe- uwaga- 5 zeta. Do tego ostatnie pióro (na naboje) jakie miałem dotrwało do dziś, czyli koło 10 lat już ma, ołówek, gumka, linijka, długopis i naboje jak się skończą. Tanizna. Trampki na WF też kupione na targu za 20zł, strój na WF (bo się nauczyciel czepiał i trzeba było mieć) to też- koszulka "od Chińczyka z targu" za 6 zeta i jakieś spodenki, też "od Chińczyka" za dychę. Wystarczyły na 4 lata, trampki mają już 7 i do prac przydomowych są dalej jak znalazł. No i strój na basen, bo jednak mieliśmy taki luksus w naszej szkole.

Wredne stwierdzenie poleci i szczerze dopiero teraz sobie uświadomiłem, że ja przez całe technikum wydałem 2 razy mniej, niż ta paniusia w ciągu jednego jedynego zakupu, jakim była ta azbestowa atestowa torba. Która pewnie wytrzyma tyle (o ile wytrzyma!) co ta moja.

A to przecież nie wszystko, bo... no nie wiem, czy to ja byłem taki nienormalny, czy coś, że chodziłem i się uczyłem dla siebie, a nie dla prezentów, ale tak naprawdę lista z nagłówkiem "wyprawka szkolna" na tym się nie kończy. Nieeee, skąd- ona dopiero się zaczyna. Bo w końcu co tam książki, zeszyty i tak dalej. "To jest takie staroświeckie, ja potrzebuję do nauki wstaw smartfon/tablet/laptop/komputer/konsolę, bo teraz to wszystko robi się na komputerach a poza tym to inni już mają...". Każdy zna tą śpiewkę. Ostatnio reklamę w tym tonie zaczął nadawać któryś dystrybutor elektroniki. Oczywiście nazwę zapomniałem.

Pięknie całą tą sprawę opisuje Antyweb w artykule o jakże znamienitym wpisie "SZKOLNA WYPRAWKA ZAMIENIA SIĘ W TECHNOLOGICZNY CYRK", gdzie Maciek Sikorski tak pisze:

Kilka godzin temu słyszałem reklamę, w której dziecko mówiło do rodziców, że bez nowego kosza elektroniki nie może być zmotywowane do nauki. I śmieszno i straszno. Boję się, że rodzice dają się wciągać w ten reklamowo – sprzedażowy cyrk, a potem stwierdzają, że wydatki na szkolną wyprawkę pogrążyły domowy budżet. Dziecko z reklamy woła "Mamo, tato, jak żyć?" Rodzice pewnie zadają sobie to samo pytanie przeglądając kolejne poradniki zakupowe sugerujące, że gimnazjaliście jest potrzebny tablet za kilka tysięcy złotych – to on uczyni zeń dobrego ucznia…

Była jeszcze inna reklama z jeszcze bardziej jednoznacznym hasłem

„Zobowiązuję się do zmniejszenia deficytu ocen celujących, jeśli kupicie mi...”
/albo coś podobnego/

A ponoć z terrorystami się nie negocjuje. Tylko w takim razie co to jest Ja rozumiem dać dzieciakowi nagrodę na faktycznie dobre świadectwo, jakieś osiągnięcie. To rozumiem, ale zawsze działało to wg pewnej kolejności- dzieciak coś osiąga, pokazuje dowód, dostaje nagrodę.  Nikt jakoś nie myślał żeby dziecko najpierw rozpuścić jak dziadowski bat W NADZIEI, że przyniesie to jakiś wzrost efektywności, a potem miauczeć, że zamiast wzrostu jest wręcz spadek i rozleniwienie. Czemu? Bo rodzice nie dawali się zwariować, wiedzieli, jak to wszystko działa. I tak wychowali się oni, tak wychowali mnie (oj musiałem się postarać, żeby sobie na coś zasłużyć, nie było za frajer i "zobowiązuję się...") i nie było wrzasków o maltretowaniu psychicznym dzieciaka. Zresztą jak widzę to hasło to mimo, że to durny slogan reklamowy, ciśnie mi się na usta hasło mojego taty, który w takich sytuacjach mówił coś w rodzaju "a co ty, dla mnie się uczysz? Opierdzielaj się dalej, reszta zda a ty będziesz dalej kiblował w tej samej klasie. Mi tym krzywdy nie robisz tylko sobie".


Taaaa, całość skomentuję tytułem innego blogowego wpisu: Mamo... Tato... Jak żyć?! - Ciesz się, że w dupę nie dostałeś... Kolejne chamskie stwierdzenie pójdzie, ale ten cyrk jest chyba już tak samo dostrzegalny, jak w przypadku pierwszych komunii świętych, które zamieniły się z kościelnej uroczystości w domowe festiwale kto da droższy, bardziej wymyślny prezent dzieciakowi, żeby mógł szpanować w szkole na następny dzień.

Ja książek nie potrzebowałem w ogóle prawie Tylko od matmy, polskiego i języków

Ana, książki z muzeum? XDD