http://piekielni.pl/59048#comment_665538
Coś tu śmierdzi. I wcale nie jest to kupa pacjentki z poprzedniej historii.


//edit (Treść!!!)- mongol13
autorka: Jess_Rabbit

Tytułem wstępu.

W związku z licznymi negatywnymi komentarzami w mojej poprzedniej historii, chciałabym uprzejmie przeprosić czytelników za formę. Na swoje usprawiedliwienie dodam, że byłam po ciężkim i bardzo stresującym dniu pracy, co odbiło się na prezencji tekstu. Przepraszam i nie skreślajcie mnie jeszcze!

Przeczytałam dzisiaj historię o piekielnym pacjencie, który napastował pracownika administracji szpitala. To mi przypomniało o naprawdę okropnej sytuacji w jakiej się wtedy znalazłam.

Kieruję ośrodkiem medycznym realizującym świadczenia fizjoterapii ambulatoryjnej.
Kontrakt z NFZ stanowi większą część (w zasadzie całą)mojego dochodu. Utrzymuję z tego mego Ojca (pracuje "na wolontariacie" u mnie jako technik fizykoterapii)mieszkamy razem z Tatą, małym pieskiem,sporym wężem i bliżej niezidentyfikowanym samcem zwanym dalej "Mój przyszły niedoszły szanowny Pan mąż".
Radzimy sobie nieźle. Jest co jeść, na głowy nam nie kapie i czasami można wyjść z domu na jakąś imprezę.

Piekielni pacjenci...Temat ten to rwąca rzeka.
Od zwykłych nie przyjemności poprzez pogardę jak i zwykłe ludzkie skur*ysyństwo, aż do...Czynów Karalnych.
Pewnego dnia przyszedł do naszego ośrodka Pan w średnim wieku, chcący zapisać się na zabiegi.
Od początku rozmowy na temat terminów i ogólnie zabiegów Pan zdawał się być bardziej zainteresowany moim dekoltem.
Po chwili zaczął mnie zagadywać w sposób, który mnie krępował i wprawiał w zakłopotanie. Gdzieś nawet w głębi pojawił się zalążek strachu.
Załatwiłam formalności z tym Panem i czym prędzej wyszłam z recepcji znikając w jednym z gabinetów. Na monitoringu widziałam jak kręcił się jeszcze po ośrodku, a na korytarzu słyszałam jego słowa.
-Przepraszam szukam takiej Pani z czerwonymi włosami-Zagadywał personel i pacjentów.
Napisałam smsa do koleżanki, że ma nie informować gościa gdzie jestem,kim jestem ani kiedy jestem w pracy.
Po paru minutach wyszedł.
Niestety le następnego dnia również przyszedł. I następnego i jeszcze kolejnego, że niby zapomniał jakie ma zabiegi, co trzeba przynieść a to upewnić się, że dobra godzina.
Czułam się prześladowana...
Bałam sie konfrontacji z tym Panem a cały personel, oprócz mego taty to młode dziewczęta.
Tata akurat miał wolne i nie mogłam poprosić go aby zwyczajnie tego gościa nastraszył.
W końcu zaczęły się telefony, czasami w środku nocy i z różnych numerów. Narzeczony chciał zgłosić to na policje jednakże wiem, iż takie zgłoszenia rzadko kiedy prowadzą do jakichkolwiek działań prawnych. Żadnych zarzutów nikt mu nie postawi a pieniędzy na prawnika brak...
Z czasem zrobił się agresywniejszy, natarczywy a dzień w którym miał przyjść na zabiegi wywoływał u mnie ból brzucha i paraliż.

I oto przyszedł mój prześladowca. 15 Kwiecień 2013 r godzina 11.45.
-A to Pani będzie mi robić zabiegi, tak? A za masaż u Pani to ile pieniążków? Pewnie taka młoda i wykwalifikowana osoba to sporo bierze...
Ja bym Pani i więcej zapłacił, żeby tylko te sliczne białe rączki mnie pomasowały

Mówiąc to położył rękę na mojej w czasie kiedy wypełniałam jego kartę. Serce mi prawie podskoczyło do gardła lecz zaparłam się w sobie, wykrzesałam z siebie najwięcej piekielności na ile mnie było wtedy stać. Przypomniałam sobie o tym, że jestem pyskata,harda i ze mną się nie pogrywa.
-Proszę Pana! To jest placówka medyczna a nie burdel więc proszę swoje łapy trzymać z daleka od personelu a zwłaszcza ode mnie. Jeszcze raz mnie pan dotknie a będzie musiał Pan rehabilitować złamany kręgosłup!

Facet sie oburzył i to tak, że na moich własnych plecach czułam ciarki.
Zaczął krzyczeć na mnie i grozić, że jak go nie pomasuje to napisze na nas skargę do NFZ.
Natychmiast go wyprosiłam z ośrodka, wypychając dosłownie za drzwi. Pacjenci osłupieli, patrzyli to mnie to na faceta dobijającego się do drzwi, które zamknęłam. Trawło to parę minut aż w końcu sobie poszedł. Wróciliśmy do pracy, rozpoczęły się zabiegi gdy nagle z recepcji usłyszałam okropny hałas tłuczonego szkła!
Pobiegłam natychmiast sprawdzić co się stało i ku mojemu przerażeniu, mój psycho-fan stał pare metrów od okien i drzwi wejściowych rzucając cegłami w nasze okna!
Miał ich pod nogami kilkanaście!
Nie wytrzymałam i zadzwoniłam najpierw po policje a potem wcisnęłam przycisk alarmowy z ochrony.
Nie napiszę co się działo po ich przyjeździe bo stało sie to strasznie szybko. Został aresztowany i przewieziony na komisariat.

I tu zaczęło się najgorsze. Facet zaczął mnie śledzić,porysował mi auto, wybił w nim szyby, przebił opony. Do ośrodka się nie zbliżał ponieważ zatrudniłam na stałe dwóch ochroniarzy, którzy siedzieli sobie na zapleczu.
Policja absolutnie nic z nim nie zrobiła. Pomimo wielu moich doniesień i interwencji. Skarge napisał do NFZ, że nie chcieliśmy go przyjąć "bo nie". Napisał do sanepidu że u nas brudno i syf, do nfz znowu, że oszukujemy w rozliczeniach.Wszędzie gdzie się dało skarżył na nas...
W końcu mój tato powrócił do zdrowia (starszy już pan z chorym sercem i cukrzycą-nie chciałam go denerwować) Jak dowiedział się o wszystkim co sie działo wykonał jeden telefon-Do kolegów z klubu motocyklowego.
Po 3 dniach facet przysłał mi przeprosiny na piśmie i poinformował ze napisał sprostowania do instytucji, które na mnie wsiadły przez jego kłamstwa i bukiet kwiatów. Więcej go już nie widziałam.



Korzystając z okazji chciałabym podziękować polskiemu wymiarowi sprawiedliwości, który woli uganiać się za pijącymi piwko w parku niż pomóc w naprawdę poważnej sprawie.

Ot taka codzienność w Służbie Zdrowia...

koalaa. Nieźle napisane, tylko szczegóły kuleją. A polecam szczególnie komentarze, w których fak_dak miażdży autorkę: http://piekielni.pl/59278#comments

Historia w maju będzie miała dwa lata, ale wciąż tak samo piekielna.

W marcu 2012 mój ówczesny chłopak, M. zaczął zachowywać się 'inaczej'. Ot, awantury o nic, robienie scen, fochy. Niby dopiero trzy lata razem, ale przestałam go poznawać. W kwietniu przyszedł ogromny ból głowy i z każdym dniem się pogarszał. M. dostawał różne leki przeciwbólowe - od zwykłego Apapu, przez Nimesil, aż doszło do Padoltenu. W międzyczasie pojawił się światłowstręt (nie wychodził z domu dopóki słońce nie zaszło) i częste wymioty. W końcu lekarze zdecydowali, że na początku maja przyjmą go do szpitala.

Pani doktór dnia bodajże drugiego maja postukała w kolanko, poświeciła latareczką w oczy i stwierdziła to, co pięciu poprzednich lekarzy - migrena. M. błaga o zlecenie innych badań, jest naprawdę w kiepskim stanie. Pani doktór rzecze że nie, bo to migrena, ona się zna, koniec kropka. M. do szpitala nie zostaje przyjęty.

Idzie do rodzinnego, prosi o skierowania do innych lekarzy i na badania - okulista, neurolog, rezonans mózgu i tomografia.
Najbliższy termin do okulisty na fundusz - trzy tygodnie później. M. w domu się nie przelewało, więc w końcu moja matka odkłada trochę pieniędzy i bierze go do najlepszego okulisty w mieście na kompleksowe badania. I co? Nic. Badanie nie wykazuje nic. Ale doktor jest przerażony i nakazuje zrobić tomografię i rezonans jak najszybciej. Termin prywatnie na 26 maja.

25 maja w nocy budzi mnie matka wrzeszcząca nad moim łóżkiem.
- Z M. jest coś nie tak!
Chłopak każdy weekend spędzał u mnie, ja zasnęłam w swoim pokoju, a on siedział jeszcze na dole i rozmawiał z rodzicami i bratem.

Biegiem na dół - chłopak siedzi pod ścianą, rzyga, gada głupoty, w dodatku po angielsku i 'gra' na gitarze - macha rękoma w ten charakterystyczny sposób. Samochodu nie ma, dzwonimy po karetkę. SIEDEM RAZY. Siedem piep*zonych razy, zanim dyspozytorka raczyła ją wysłać. Mimo tego, że mówiliśmy, że chłopak od miesiąca jest obrazem rozpaczy, że coś z głową, że prawdopodobnie coś cholernie poważnego.
- Eee, pani, pewnie pijany. Piątek jest, no nie?

W końcu przyjechała karetka. Nie do transportu. Karetka z apteczką. Panowie ratownicy podrapali się po głowie, po czym... Położyli M. na ziemi. Tak, położyli wymiotującego chłopaka na ziemi, na plecach. W międzyczasie na spodniach wykwitają mu plamy po odchodach - jednym słowem, puściły zwieracze. Czyli jest bardzo niedobrze.
Panowie ratownicy stwierdzili, że nie mogą mu pobrać krwi, bo macha rękoma. W końcu łaskawie wzywają karetkę transportową. Ratownicy z transportowej równie bystrzy jak koledzy z pierwszej - JA, dziewczyna dwukrotnie mniejsza od M. układam go na brzuchu z głową na bok na noszach, bo 'oni nie wiedzą'. Karetka ruszyła, ja zdążyłam powiedzieć ratownikom, że chłopak ma uczulenie na kwas acetylosalicylowy (aspirynę), zadzwoniłam po taksówkę, dokumenty M. w dłoń i wio do szpitala.

Wbiegam na SOR, a tam ta sama pani doktór, co nie chciała przyjąć do na początku maja do szpitala 'bo to migrena'. Z łaską bierze dowód M., przepisuje dane. Ja w tym czasie spoglądam na chłopaka, którego podłączyli do kroplówki. Zaczyna mieć drgawki. Przyglądam się i nie wierzę - podłączyli mu aspirynę! Drę się na jeszcze obecnych ratowników, drę się na cały świat, taka jestem wkurzona. Natychmiast odłączają kroplówkę, a pani doktór skacze do mnie, że mam się przyznać, co ćpaliśmy, bo ona zaraz się dowie i ja też pójdę siedzieć. Patrzę na nią wielkimi oczami, a ona dalej swoje - że badania mu zrobią i krwi i na obecność narkotyków - i jak wyjdzie, to ona mnie też usadzi, bo ja nie będę jej tu porządku zakłócać.

Po czterdziestu minutach są wyniki - żadnych narkotyków. Żadnego alkoholu. Och, więc jednak coś nie tak. No to wzywają technika od tomografii. Trwa to kolejne czterdzieści minut. M. w końcu jest zabrany na tomografię. Ja dzwonię do jego matki i mówię, gdzie jesteśmy i co się dzieje.

O godzinie drugiej dwadzieścia w nocy przychodzi do nas pani doktór i każe usiąść na krzesłach. Zaczynam się trząść.

M. miał tętniaka mózgu, który mu pękł. W wyniku tego pęknięcia wytworzył się dodatkowo krwiak. Wylew podpajęczynówkowy. Za dwadzieścia minut będzie doktor, bo obecny nie chciał się podjąć operacji. Zbyt duże ryzyko. Chłopak ma dwa procent szans przeżycia.

O trzeciej M. ląduje na sali operacyjnej. Jego i moja matka siedzą przed blokiem operacyjnym i wyją. Ja tylko jestem w stanie kiwać się i powtarzać, że wszystko będzie dobrze. Każdy krok i każdy dźwięk mnie przeraża, bo być może 'po wszystkim'.

O ósmej M. ląduje na OIOMie. Żyje, ale nie wiadomo, czy uda mu się przeżyć kolejną dobę.

Kolejne kilka tygodni było walką o jego życie, a następne półtora roku - o jego sprawność. W tej chwili M. ma się całkiem dobrze, czeka go jeszcze operacja na zwapnienia, które utworzyły mu się w udach i biodrach.

Dlaczego dopiero teraz o tym piszę? Bo M. dzisiaj był na rutynowej kontroli - robią mu tomografię co 3 miesiące. Kiedy czekał, na SOR przywieźli pana menela. Zrobili mu rezonans z miejsca, bo przecież mógł się uderzyć w głowę.

Chłopakowi, który błagał o skierowanie na badanie, wystawić go nie chcieli, mimo wyraźnych objawów świadczących o tym, że coś jednak jest nie tak.

Powiedzieć, że polska służba zdrowia to gówno, to zdecydowanie za mało.

Śmierdzi podrasowaniem na kilometr. I wygląda raczej jak nieudolna i desperacka próba dostania się na główną, czego autorka strasznie się wypierała w komentarzach pod poprzednią historią. Z resztą autorka chyba ma coś nie halo, o czym świadczą jej głodne kawałki o nawiedzonych egzorcystach (również z poprzedniej historii), a które są tu wspominane:

DasUberVixen 16 kwietnia 2014 o 14:04
Zapamiętałam Cię dobrze, bo mój mąż przejął się Twoimi głodnymi gadkami o egzorcystach. Nie pogrążaj się...

crash_burn 16 kwietnia 2014 o 12:06
@Goszka: ta historia jest pewnie tak samo prawdziwa, jak egzorcysta nasłany na autorkę przez jej ojca, o czym pisała w poprzedniej historii.

Co masz na myśli?

Blodymary 22 kwietnia

Witam., to moja pierwsza historia na piekielnych więc proszę o wyrozumiałość.
Od pewnego czasu mieszkam razem z moim lubym w miejscowości " X" mamy sąsiada (sami ocenicie czy piekielny). Dla potrzeby historii nazwę go Marcin. Wspomniany Marcin pilnuje nas lepiej niż firmy ochroniarskie. Luby wraca z pracy mniej więcej o tej samej porze niezmiennie od kilku lat i wspomniany Marcin już czatuje w oknie . Po niespełna 15 minutach dobija się do drzwi i wpada na chatę bez zaproszenia. Rozumiem kumpel ale tego co gość wygaduje nie da się słuchać. meczy nas tak dzień w dzień od 4 lat . Luby czuje się osaczony w nie możemy wyjść spokojnie przed dom bo typ po chwili materializuje się na podwórku.

http://piekielni.pl/59278#comment_668871 to "cudo" dostało się na główną. Żeby było jeszcze śmieszniej pojawił się taki komentarz "Koala PW   
24 kwietnia 2014 o 21:28

To teraz czas na mnie, chociaż nie zdarzyło mi się wcześniej komentować, tylko czytać i oceniać.
Wchodzę na piekielnych po miesiącu przerwy i widzę swoją historię, okraszoną aspiryną w kroplówce. Z tego miejsca pragnę serdecznie podziękować komuś, kto musi mnie dobrze znać, żeby wiedzieć o takich szczegółach i posługiwać się moimi danymi. Szczeniara używa mojego pseudonimu, zdjęć i z tego, co widzę - bloga, ba, nawet pisze podobnie do mnie. Nie sądziłam, że ludzie, tym bardziej bliscy (wnioskuję po ilości szczegółów) są w stanie wywalić na światło dzienne tę historię bez mojej zgody. Szkoda, droga koleżanko (a może kolego?), że pomyliło Ci się kilka faktów. Aspiryna nie była zapisana w karcie, chcieli ją podać rozdrobnioną z płynem przez sondę, zaś telefon na pogotowie był wykonywany siedem razy - w tym pięć bez uzyskania połączenia, a panią dyspozytorkę udało się namówić za drugim razem.
Gdzie mogę wnioskować o zablokowanie użytkownika?
PS Wiem, że groźby są karalne, ale jak się dowiem, kim jesteś, to Ci nogi z du*y powyrywam."- ktoś ogarnia? Bo ja przestałam.

O_o no szczerze takiego zwrotu akcji to się nie spodziewałem... trzeba się szykować na to, że za niedługo może wyjść nowa moda na piekielnych- oprócz maliniaków będą fejkowicze podszywający się pod prawdziwych autorów... aż normalnie czekam na przepisy tych wszystkich najlepiej ocenianych historii